Χωρίς να έχω πρόθεση να μειώσω την τεράστια προσφορά τόσων και τόσων μεγάλων λαϊκών συνθετών, οφείλω να ομολογήσω, πως ο Βασίλης Τσιτσάνης κατέχει την κορυφαία θέση ανάμεσά τους στο ότι μας έμαθε να τραγουδάμε, εκφράζοντας τις χαρές, τους έρωτές μας και τις λύπες μας. Καθίστε και σκεφτείτε, αυθόρμητα, δέκα λαϊκά τραγούδια αγαπημένα σας και μετά μετρείστε πόσα απ’ αυτά είναι δικά του.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης, φεύγοντας από αυτή τη ζωή πρόωρα, μόλις 69 χρονών, άφησε πίσω του ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα, όταν μετά τον θάνατό του, διάφοροι δημιουργοί κάθισαν και έγραψαν γι’ αυτόν τραγούδια, ανακαλώντας τον. Μεταξύ αυτών κι εγώ, που αποτόλμησα να φτιάξω κάτι.

Έτσι, πάνω σε «Τσιτσανέικες» στιχουργικές και μουσικές φόρμες, έχοντας σαν συνέχεια του, στο νου μου, το «Ό,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ», έφτιαξα και τραγούδησα αυτό το τραγούδι:

Ένα τραγούδι του Τσιτσάνη ξεχασμένο

Ποια στράτα πήρες και ξεχάστηκες τρελή
κι άδικα εγώ σε περιμένω τόση ώρα.
Έλα και δώσ’ μου το στερνό σου το φιλί,
τώρα που ξέσπασε του χωρισμού η μπόρα.

Φεύγοντας, πάνε στο καλό, μα μη ξεχνάς
πως θα ‘μαι ‘δω εγώ για να σε περιμένω,
πως θα σε νοιάζεται όπου και να ξυπνάς,
μια καρδιά που είναι κάρβουνο αναμμένο.

Θα ονειρεύομαι το πότε θα φανείς,
κι όπως το όνειρο θα γίνεται αλήθεια,
μόλις χτυπήσεις και στην πόρτα μου σταθείς,
θα ξαλαφρώσει ο καημός που ‘χω στα στήθια.

Θα ‘ν’ όλα όμορφα τη μέρα που θα ‘ρθεις,
πρόσωπο όμορφο, γλυκό κι αγαπημένο,
και θα σου παίξω τρυφερά από ψυχής,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη ξεχασμένο.

Γιώργος Μουσταΐρας

*Η εικόνα της ανάρτησης είναι έργο του ζωγράφου Κώστα Ι. Σπυριούνη για το γραμματόσημο των ΕΛΤΑ που κυκλοφόρησε το 2010.