Έσωζαν ζωές: 99 στους 100 δεν γνωρίζουν γιατί όλα τ’ ασανσέρ έχουν καθρέφτες. Εσύ;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, έχουν διπλό «ρόλο».

Ο πρώτος (α, ναι: spoiler alert: δεν είναι ένας λόγος, αλλά δύο) έχει να κάνει καθαρά με την ψυχολογία μας: κατά την πρώιμη βιομηχανική εποχή άρχισαν να χτίζονται ολοένα και υψηλότερα κτήρια, μερικά εκ των οποίων διαφημίζονταν ως «το ψηλότερο κτήριο του κόσμου».

Οι ανελκυστήρες της αντίστοιχης περιόδου- που τότε έκαναν, και αυτοί, τα πρώτα τους βήματα (ή, καλύτερα, τα πρώτα τους ανεβοκατεβάσματα)- ήταν εξαιρετικά αργοί, με αποτέλεσμα οι χρήστες να διαμαρτύρονται συνεχώς για τον χρόνο που έπαιρνε να φτάσουν στον όροφο που ήθελε ο καθένας εξ αυτών.

Οι δημιουργοί των ανελκυστήρων, όμως, σκέφτηκαν πως δεν ήταν τόσο αργοί, αλλά το πρόβλημά τους ήταν η μονοτονία της «διαδρομής».

Τι έκαναν, επομένως, για να σπάσουν αυτή την μονοτονία; Ακριβώς: έβαλαν καθρέφτες!

Αμέσως παρατηρήθηκε ραγδαία μείωση των παραπόνων, καθώς οι άνθρωποι δεν έπλητταν την ώρα που περνούσαν στον ανελκυστήρα, μιας και παρατηρούσαν διάφορα πράγματα μέσα από τον καθρέφτη, περιποιούνταν λίγο τον εαυτό τους και, χωρίς να το καταλάβουν, έφταναν στον προορισμό τους.

Πέραν των… αισθητικών, ωστόσο, λόγων, υπήρχε κάτι σαφέστατα πιο σημαντικό: οι καθρέφτες έσωζαν ζωές (κι εξακολουθούν να το κάνουν, όμως τα παλαιότερα χρόνια, όταν η χρήση του ανελκυστήρα ήταν σαφώς πιο σπάνια, οι καθρέφτες ήταν απείρως πιο αναγκαίοι), αφού προστάτευαν τον κόσμο από ενδεχόμενες πτώσεις.

Σε περίπτωση που το ασανσέρ δε σταματούσε ακριβώς στο σημείο που έπρεπε και βρισκόταν χαμηλότερα- με αποτέλεσμα πίσω από την πόρτα να βρίσκεται το μαύρο σκοτάδι- μόλις εκείνη άνοιγε οι χρήστες δεν αντίκριζαν το είδωλό τους στον καθρέφτη. Έτσι, απέφευγαν το απονενοημένο διάβημα του να πέσουν στο κενό, καθώς η αγκαλιά του φρεατίου δεν ήταν και ό,τι πιο βολικό έχει υπάρξει στην ιστορία- το αντίθετο.

Πηγή