Ένας ιερέας πεθαίνει και βρίσκεται στην είσοδο του Παραδείσου. Μπροστά του στην σειρά, βρίσκεται ένας τύπος με μαύρο γυαλί, τζιν παντελόνι, φανταχτερό πουκάμισο και μυστήριο ύφος…

Έρχεται ο άγιος Πέτρος και ρωτάει τον πρώτο:

– Ποιός είσαι, τέκνο μου εσύ;

– Ο Μητσάρας είμαι, να’ουμ. 40 χρόνια ταξί, πρώτος στην πιάτσα Βαρδάρη-Λαχαναγορά, βασικά.

– Έλα, τέκνο μου, λέει ο άγιος Πέτρος. Πάρε αυτή τη μεταξωτή ρόμπα με τα χρυσά σειρήτια και έλα στο βασίλειο των Ουρανών…

Ο Μήτσος περνάει λοιπόν στον Παράδεισο και έρχεται η σειρά του ιερέα.

– Ποιός είσαι, τέκνο μου εσύ;

– Είμαι ο πατήρ Ιωσήφ Αγγελίδης, 40 χρόνια στην ενορία της Ιεράς Μητροπόλεως Άνω Παναγιάς.

– Πάρε τέκνον μου, λέει ο άγιος Πέτρος, αυτή τη βαμβακερή ρόμπα και προχώρησε κι εσύ στο Βασίλειο των Ουρανών.

– Μα γιατί, απορεί ο ιερωμένος. Γιατί μετάξια και χρυσάφια στον ταξιτζή και σε μένα ένα απλό βαμβακερό;

– Κοίταξε τέκνον μου, του λέει ο άγιος Πέτρος. Σε μας εδώ, μετράει το αποτέλεσμα. Με τον Μήτσο αποκτήσαμε περισσότερους πιστούς από ό,τι με σένα πάτερ μου!

-Μα πως έγινε  αυτό Αγιε Πέτρο μου;

-Είναι απλό , όταν οδηγούσε ο Μήτσος … όλοι οι επιβάτες του, πιστεύανε δεν πιστεύανε,  έκαναν απαραιτήτως την προσευχή τους! Μετά, και αφού την γλιτώνανε,πώς να μην πιστέψουνε;

Διαβάστε ακόμα στο Argolida Planet: