Είναι κάποιες ιστορίες, που τις κρατάμε μέσα μας χρόνια και τις δουλεύουμε στο μυαλό μας άλλα τόσα και που όλο αναβάλουμε την καταγραφή τους, γιατί ίσως δεν νοιώθουμε ώριμο τον καιρό ίσως και τις περιστάσεις…

Δεν είναι ιστορίες που θα συγκλονίσουνε με την ανάγνωσή τους ούτε οι ήρωές τους, ζώντες τε και τεθνεώτες, είναι τίποτα διασημότητες. Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι είναι, που έγραψαν και αυτοί την δική τους ιστορία, για άλλους ίσως αδιάφορη, γι’ αυτούς, όμως, ιδιαίτερα σημαντική, καθότι κομμάτι της ζωής τους.

Ο αείμνηστος φίλος μου Σπύρος Μήλιας, κληρονόμος παλιού ιστορικού καφενείου στο Άργος και δημιουργός της πρώτης μοντέρνας καφετέριας στην πόλη, είχε ως καταφυγή και ησυχαστήριό του ένα όμορφο εξοχικό στον παλιό – πρώτο οικισμό του Τημενίου, ανάμεσα στο καφενείο του Τσιμπούρη (νυν ταβέρνα Τσακίρη) και στην «Ρέμβη» (νυν ταβέρνα Τσάκωνα).

Πίσω από το εξοχικό του, προς την μεριά του δρόμου Νέας Κίου – Μύλων, είχε περιφραγμένο ένα μικρό κομμάτι, όπου είχε φυτεμένες λεμονιές και αμολητές κάμποσες κότες. (φωτο)

Στο στενό ανάμεσα στο σπίτι του και τον περιφραγμένο χώρο με τις λεμονιές και τις κότες, ο άλλος καλός φίλος, ο Βασίλης Σμυρνιώτης, χρόνια μετανάστης στην Αμερική, έχει φτιάξει τη δική του όμορφη φωλιά.

Για λόγους αγνώστους και αδιάφορους για τους τρίτους, κάποια στιγμή ο Σπύρος παρεξηγήθηκε με τον Βασίλη. Μιλάμε, τώρα, για μια ιστορία που ανάγεται κάπου στις αρχές του ’90… Και από ‘κει αρχίζουν τα ευτράπελα.

Μια μέρα, που πήγε ο Σπύρος να ταΐσει τις κότες του, διαπίστωσε πως του έλειπε μία. Αυτό ήταν! Φούντωσε και κόρωσε, τον ένοχο, με την λογική του, τον είχε… δεδομένο (!), οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη έπιασε ένα κομμάτι χαρτόνι και έγραψε:

Όποιος την κότα έκλεψε
κι απόλαυσε την γεύση,
να του βουλώσει ο κώλος του,
να μη μπορεί να χέσει.

Το πήρε και το κόλλησε στον τοίχο του σπιτιού του, φάτσα με την είσοδο του «Αμερικάνου»! Λες και άλλη δουλειά δεν είχε ο Σμυρνιώτης να κυνηγά μέσ’ στις λεμονιές ν’ αρπάξει την κότα του Μήλια, μεσήλικας άνθρωπος και σε δημόσια θέα….

Ο Σπύρος Μήλιας στο βιβλιοπωλείο “Αναγέννηση” του Γιάννη Ρηγόπουλου, το 2.000**

Η ιστορία είχε συνέχεια, εξελισσόμενη, πλέον, σε αναίμακτη βεντέτα. Επόμενο βήμα η καταγγελία για παράνομη εκτροφή οικόσιτων ζώων εντός οικισμού(!), που ο τότε Νομίατρος παρέπεμψε στην Δικαιοσύνη αλλά ευτυχώς δεν είχε συνέχεια και εξέπεσε σε δεύτερο βαθμό στα δικαστήρια.

Και ενώ τα πνεύματα παρέμεναν οξυμένα, ο Μήλιας πήρε και τοποθέτησε από την πλευρά του δενδροπερίβολου – υπαίθριου κοτετσιού, στην άκρη του δρόμου, ένα εικονοστάσι της… παραβολής του Ασώτου*(εικονίζεται στην φωτογραφία)! Οι κακές γλώσσες – που αφορμή έψαχναν – ξαναπήραν μπρος και σχολίαζαν:

«Το έβαλε εκεί για να μην έχει ορατότητα ο Αμερικάνος όταν βγαίνει με την όπισθεν, για να τον πάρει μπάλα κανένα φορτηγό που έρχεται από τους Μύλους»!!!

Άλλες καταγγελίες, άλλα δικαστήρια….

Και από όλα αυτά, τόσα χρόνια μετά, έμειναν να διηγούμαστε η ιστορία με την κλεμμένη κότα και το δυστύχημα, που, ευτυχώς, δεν συνέβη…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

*Ο Σπύρος Μήλιας και κάποιοι φίλοι του είχαν φτιάξει εικόνα της Παραβολής του Ασώτου, που την είχαν τοποθετήσει στο ξωκλήσι της Αγίας Τριάδος, στην Άκοβα του Άργους, όπου βρίσκεται και η πηγή. Η Εκκλησία μας διαβάζει την Παραβολή του Ασώτου γιου την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, όμως, επειδή ο καιρός δεν βόλευε, η παρέα γιόρταζε την εικόνα περί τα τέλη Μαΐου, όπου ακολουθούσε τραπέζωμα μετά ποτών αφθόνων…

**Την φωτογραφία την αλίευσα από την εξαιρετική ομάδα του Facebook “Η Αργολίδα που έφυγε… και πινελιές λαογραφίας” του Σπύρου Κουτρουφίνη.