Με λούζει κρύος ιδρώτας. Επίδαυρος 2020.

Πώς θα ξαναβρεθούμε ξαφνικά στον ίδιο χώρο, έστω και ανοιχτό, με τέσσερις χιλιάδες άλλους – στην περίπτωση του σολντ άουτ; Θα τα καταφέρουμε να κρατήσουμε αποστάσεις έξω από το θέατρο; Μέσα, ελπίζω να έχουν κάνει καλή δουλειά στη διασπορά των πολύ λιγότερων και αριθμημένων πια θέσεων.

Εχουμε ένα χούι οι Ελληνες. Αριβάρουμε όλοι μαζί στο θέατρο τελευταία στιγμή. Και παίρνουμε τα ποδαράκια μας να μπούμε μέσα πέντε λεπτά πριν από την ώρα έναρξης! Και να οι ουρές, και να η καθυστέρηση του θεάματος. Πόσες φορές δεν έχουμε στριμωχτεί στα γκισέ για εισιτήρια και προσκλήσεις, στα ανηφορικά δρομάκια της Επιδαύρου ή στον δρόμο προς την έξοδο, βιαστικοί βιαστικοί να καπνίσουμε, να προλάβουμε το πούλμαν ή τραπέζι στον «Λεωνίδα»;

Κι έπειτα, είναι –μετά συγχωρήσεως– και οι σωματικές ανάγκες. Θα ξέρουν όλοι πως όταν τραβάς το καζανάκι πρέπει να έχεις κλειστό το καπάκι; Είναι και οι μάσκες, τουλάχιστον για τις φάσεις του συνωστισμού. Οk, δεν έχει πέραση στην Ελλάδα η λύσσα που έχει πιάσει τους Αμερικανούς να τις θεωρούν καταπάτηση των συνταγματικών τους δικαιωμάτων. Αλλά ολοένα και λιγότερους βλέπω να τις τιμούν, ακόμα και σε κλειστούς χώρους, όπου υποτίθεται υπάρχει σύσταση να τις φοράμε.

Αλλά μήπως ξέρει και η Πολιτεία τι ακριβώς περιμένει από μας και τους ξένους; Και τι καταλάβαμε που μάθαμε τις εννέα χώρες που μπλοκάρονται οι πτήσεις τους; Αρχισε ο Θεοχάρης να προσκαλεί τους τουρίστες να έρθουν από άλλη χώρα. Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ και Σουηδία μέσω Κολοπετινίτσας. Eλπίζω ο μπαμπάς του Μπόρις Τζόνσον να μη θέλει να ακούσει τον Καβάκο.

Βένα Γεωργακοπούλου
efsyn.gr