Η Αθανασία Σαμιώτου – Κοντογιάννη και ο Δημήτρης Νικολόπουλος έφυγαν από τη ζωή…

Δύο εκπαιδευτικοί έφυγαν από τη ζωή και σκόρπισαν τη θλίψη στους συναδέλφους τους, καθώς ήταν αγαπητοί σε όλους. Ο λόγος για τον Δημήτρη Νικολόπουλο και την παλιά Κρανιδιώτισσα Δασκάλα Αθανασία Σαμιώτου – Κοντογιάννη, σύζυγο του πρώην Δημάρχου Κρανιδίου κ. Νίκου Κοντογιάννη.

Συλλυπητήριο ψήφισμα εξέδωσε η ΕΛΜΕ Αργολίδας για την απώλεια του Δημήτρη Νικολόπουλου, στο οποίο αναφέρονται τα εξής:

“Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Αργολίδας εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη του για τον θάνατο του συναδέλφου Δημήτρη Νικολόπουλου.

Ο Δημήτρης πάλεψε επί χρόνια με ανίατη ασθένεια με αξιοπρέπεια. Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη αφού ήταν ένας άξιος συνάδελφος, αγαπητός σε όλους.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Αργολίδας εκφράζει τα θερμά συλλυπητήριά του στους οικείους του και τους εύχεται δύναμη και κουράγιο.

Χρηματικό ποσό για φιλανθρωπικό σκοπό θα διατεθεί στη μνήμη του.”

Την Αθανασία Σαμιώτου – Κοντογιάννη αποχαιρέτησε με το παρακάτω συγκινητικό κείμενο ο συνάδελφός της κ. Δημήτρης Σίδερης.

“Αποχαιρετισμός στην εξαιρετική συνάδελφο Αθανασία Σαμιώτου – Κοντογιάννη.

Μικρό αντίδωρο στη μνήμη της.

Ήσυχα και σιγαλά

Κόβοντας τη μιλιά μας

Προς το άγνωστο γλιστράς

Μέσα απ’ την αγκαλιά μας.

Ήσυχα και σιγαλά Κόβοντας τη μιλιά μας Προς το άγνωστο γλιστράς Μέσα απ’ την αγκαλιά μας.

Ήσυχα και σιγαλά Κόβοντας τη μιλιά μας Προς το άγνωστο γλιστράς Μέσα απ’ την αγκαλιά μας.

Aγαπημένη μας Αθανασία, ,

Πραγματικά μας έκοψε τη μιλιά η είδηση του θανάτου σου, του άδικου και απροσδόκητου, που κι αυτός όμως, επήλθε συνεπής με τον τρόπο που επέλεξες να ζεις τη ζωή σου: ήσυχα και σιγαλά.

Όμως ποιος μπορεί να μας γλιτώσει από τη λύπη των αποχαιρετισμών στην πορεία της ζωής;

Κάποιους αποχαιρετισμούς τους επιδιώκουμε, κάποιοι άλλοι μας επιβάλλονται άνωθεν, όπως έγινε σήμερα και με σένα Αθανασία μου.

Υπήρξες πάντα ο άνθρωπος των χαμηλών τόνων και συνάμα των πλούσιων αισθημάτων.

Το ήθος σου μοναδικό, φτιαγμένο με υλικά του ονείρου και της φαντασίας ήταν αξιοθαύμαστο. Οικείο και μακρινό. Γνώριμο και συνάμα απρόσιτο. Ένας ολότελα δικός σου υπέροχος κώδικας έκφρασης και επικοινωνίας.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου, τα υπέροχα μάτια σου, που κάθε φορά κοιτούσαν τον κόσμο σα να τον ανακάλυπταν εκείνη τη στιγμή, γεμάτα έκπληξη και συγκατάβαση.

Οι σπουδαίοι άνθρωποι, ένας εκ των οποίων και μάλιστα ξεχωριστός, υπήρξες κι εσύ, ξεχωρίζουν από τον τρόπο που ακούνε κι όχι από τον τρόπο που μιλάνε. Κι εσύ αγαπημένη μας Αθανασία, τον τρόπο αυτό τον έκανες βίωμά σου, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου. Άκουγες πολλά και περιττά πολλές φορές. Δε διαμαρτυρόσουν. Όταν όμως μιλούσες, τα λόγια σου ήταν λιγοστά, μετρημένα, σοφά και κυρίως ουσιαστικά.

Μοναδική, απαράμιλλη και αξέχαστη θα μας μείνει η καλοσύνη σου, η ευγένειά σου, η ανωτερότητά σου, η ενσυναίσθηση, ο αλληλοσεβασμός και οι αρχές σου. Πράγματα σπάνια στην εποχή μας, ήταν για σένα η βιωμένη καθημερινότητά σου.

Εκτός από υπέροχος άνθρωπος, υπήρξες και πρωτοπόρα για την εποχή σου δασκάλα.

Υπηρέτησες τον κλάδο μας, τον κλάδο των δασκάλων με σεμνότητα, υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα έχοντας συνείδηση της αποστολής σου.

Τυχεροί υπήρξαν οι μαθητές σου στη Μάνη, στα πρώτα σου βήματα και στη συνέχεια οι μαθητές σου στην Κοιλάδα και στο Κρανίδι, που μαρτυρούν τη μεθοδικότητά σου, το διδακτικό σου ήθος, την αμεροληψία και πάνω απ’ όλα τη αγάπη σου και το αέναο ενδιαφέρον σου για τα παιδιά, που την κρατούν ως πολύτιμο φυλακτό στη μετέπειτα ζωή τους.

Μεγάλο σου παράσημο, η θλίψη που σκόρπισε η απώλειά σου στους μαθητές σου, στους γονείς τους, σ’ ολόκληρη την τοπική κοινωνία, που σε εκτιμούσε απεριόριστα και σε αγαπούσε.

Προσωπικά δεν ευτύχησα να σε έχω δασκάλα. Είχα την ύψιστη τιμή όμως να σ’ έχω συνάδελφο, όπως όλοι οι δάσκαλοι της γενιάς μου και να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό. Γιατί με το χαρακτήρα σου και το σπάνιο ήθος σου έδωσες το μέτρο του δασκάλου που πρέπει να φτάσουμε και να προσπαθήσουμε να το υπερβούμε. Προσέδωσες μια σπάνια ποιότητα στο σινάφι μας, που σε κάνει ξεχωριστή και καθαγιάζει ακόμα περισσότερο το λειτούργημα του δασκάλου. Μια μοναδική Κυρία, με όλη τη σημασία της λέξης που θα σε θυμόμαστε πάντα με συγκίνηση και εκτίμηση.

Προσωπικά με τίμησες και με τη φιλία σου.

Από τα πρώτα μου βήματα, μέχρι τα τωρινά, υπήρξες υποστηρικτική, γενναιόδωρη, καταφατική, άνθρωπος του οποίου η συναναστροφή σε προήγαγε και πάντα είχε κάτι να σου προσφέρει. Όπως και σε όλους όσους συναναστρεφόσουν. Είχες ένα ιδιαίτερο και μοναδικό χάρισμα, μια ανεπιτήδευτη χάρη να εντυπωσιάζεις το συνομιλητή σου, χωρίς να το επιδιώκεις και αυτό ήταν που σε έκανε μοναδική.

Πέρα από τη δουλειά σου έκανες μια υπέροχη οικογένεια, με τον προσηνή και ευγενικό κ. Νίκο Κοντογιάννη, τον επί δύο θητείες Δήμαρχό μας, που σε υπεραγαπούσε και σήμερα ενεός και άναυδος σε αποχωρίζεται.

Υπήρξες ανεπανάληπτη μάνα για τα δύο υπέροχα παιδιά σου, το Γιώργο, που σου τον στέρησε πρόωρα ο Θεός και τον Δημήτρη.

Παρόλο τον πόνο σου τόσα χρόνια, όπως λέει ο Γκάτσος, “έκανες το δάκρυ σου χαρά και τον καημό σου του γιαλού μαργαριτάρι”, για το άλλο σου το παιδί, τον αγαπημένο μας Δημήτρη, τον επιτυχημένο επαγγελματία, που σου μοιάζει πολύ και κουβαλάει πολλά από το σπάνιο χαρακτήρα σου. Ο Δημήτρης και τα εγγόνια σου, θα αποτελούν τη συνέχειά σου και θα μας θυμίζουν πάντα τη σεπτή παρουσία σου.

Όμως σήμερα φεύγεις Αθανασία μου. Ανήμερα τ΄ Αγιωργιού πας να αγκαλιάσεις το άλλο σου παιδί, που τόσο στερήθηκες.

Φεύγεις μαζί μ’ έναν ολόκληρο κόσμο που φεύγει και παίρνετε μαζί σας την ομορφιά.

Τίποτα πια δε θα’ ναι σαν και πρώτα.

Το πλήγμα είναι πολύ μεγάλο για όλους μας και για την οικογένειά σου και για τον τόπο μας και για τον κλάδο μας.

Χωρίς καλά – καλά να το καταλάβουμε, ήσυχα και σιγαλά, αθόρυβα όπως επέλεξες να ζεις, έτσι έφυγες από κοντά μας, αφήνοντας ανάμνηση αγαθή, ενός εξαίρετου ανθρώπου και μιας σπάνιας δασκάλας, με συνέπεια λόγων και έργων.

Καλό σου ταξίδι.”