Είναι ορισμένες φορές που τα κυβερνητικά μέτρα που παίρνονται σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, να προσπαθείς να καταλάβεις αν κατοικούμε άπαντες στο ίδιο… σύμπαν ή όχι.
Δεν ανακαλύπτουμε τη φωτιά φυσικά με την διαπίστωση ότι γενικά η πολιτική μονοπωλείται από κόσμο που στη συντριπτική του πλειονότητα δεν έχει ιδέα αναφορικά με το τι συμβαίνει στη βάση της κοινωνίας. Το πραγματικά τρελό είναι ότι μερικές φορές φαίνεται οι εμπειρογνώμονες να μην μπορούν ούτε καν θεωρητικά να κατανοήσουν τι είναι νορμάλ και τι όχι από τα όσα αποφασίζουν.
Μέσα στην πανδημία γίναμε μάρτυρες πολλών τέτοιων αποφάσεων. Μια πολύ τρανταχτή εξ’ αυτών δεν ήταν άλλη από τη μη απόφαση να ενισχυθούν τόσο τα δρομολόγια όσο και τα οχήματα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς: αν εξαιρεθεί το πρώτο δίμηνο της πανδημίας-που άλλωστε ήταν και το δίμηνο της πρώτης σκληρής καραντίνας-, οι υπεύθυνοι καθόταν και έβλεπε άπραγη έναν σωρό κόσμο να στοιβάζεται εν μέσω πανδημίας μέσα στα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και τα βαγόνια.
Ακριβώς εξαιτίας αυτής της συνθήκης δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άρχισαν εκ νέου να χρησιμοποιούν το αμάξι τους για να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Η κίνηση στους δρόμους της πόλης αυξήθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα, το να πηγαίνεις στη δουλειά σου με αμάξι έγινε πραγματικά άσκηση υπομονής και δεν είναι καν υπερβολή να ειπωθεί πως για λίγα μόλις χιλιόμετρα πολλοί άνθρωποι σπαταλούσαν ένα δίωρο για να πάνε στη δουλειά τους και να γυρίσουν από αυτή.
Σαν ντόμινο γεγονότων που η προβληματικότητα του ενός προκαλεί και την προβληματικότητα του επόμενου, η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας έγινε ένας επιπλέον πονοκέφαλος.