ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Μάτια πλάνα, αυτιά αεροπλάνα… (Μνήμη Κώστα Γκουσγκούνη)

Ήταν ένα από ‘κείνα τα μελαγχολικά βράδια, τέλη δεκαετίας του 70, που σεργιανούσαμε ασκόπως στη Θεσσαλονίκη, παρέα με τον φίλο μου το Μάκη, εκεί στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Εγνατίας, προχωρώντας με κατεύθυνση προς την Αγίας Σοφίας.
Ξάφνου, ένας κόσμος, κρατώντας κεριά αναμμένα, είδαμε να βγαίνει από την Δημητρίου Γούναρη και να μπαίνει στην Εγνατία, καταλαμβάνοντας το μισό του δρόμου, κραυγάζοντας: «Ένας είναι ο εχθρός, ο…». Η απόσταση δεν μας άφηνε να ξαστερώσουμε τι έλεγαν στη συνέχεια.
«Ώπα, διαδήλωση» αναφώνησε ο Μάκης και ταχύναμε το βήμα μας, απορημένοι, για να καταλάβουμε τι είδους διαδήλωση ήταν αυτή. Διαδήλωση αργά το βράδυ, φαινόταν σαν κάτι το παράξενο. Πλησιάζοντας, συνειδητοποιήσαμε τον λόγο, μιας και το σύνθημα έφτανε ξεκάθαρο πια στ’ αυτιά μας:
«Ένας είναι ο εχθρός, ο αντιγκουσγκουνισμός»! «Κώστα προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα!»
Είχε μόλις τελειώσει η νυχτερινή προβολή στο σινέ Ανατόλια, με έργο του Κώστα Γκουσγκούνη και οι θεατές οπαδοί του καραφλού γόη του καλτ πορνό της εποχής, αφού είχαν δει δυο – τρεις φορές την παράσταση, για να την εμπεδώσουν, συνέχιζαν πάνω στο οδόστρωμα τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο του Αρχηγού!
Ήταν η εποχή που η σεξουαλική στέρηση, σε συνδυασμό με την έντονη πολιτικοποίηση, οδηγούσε τον νεαρόκοσμο – κυρίως – σε εκδηλώσεις μαζικής εκτόνωσης, υπό μορφή πολιτικοποιημένης παρωδίας, στις αίθουσες των σινεμάδων που έπαιζαν ταινίες του.
«Ο Γκουσγκούνης στη Βουλή, ένα νόμο να ψηφίσει, να ‘ναι τσάμπα το… γ@μίσι!!» ήταν ένα από τα κλασικά συνθήματα που δονούσαν τις κινηματογραφικές αίθουσες, καθώς αυτός αγωνιζόταν να πετύχει αυτό που εμείς, εν πολλοίς, στερούμεθα, εκφέροντας ατάκες, με αργό, στακάτο τόνο, πού τύφλα να ‘χουν οι ταινίες του Αγγελόπουλου.
Ήταν φορές που στις Σχολές του Αριστοτελείου, στον πίνακα ανακοινώσεων, εμφανιζόταν η ενημέρωση: «Καλούνται οι συνάδελφοι να παρακολουθήσουν την ταινία του λαϊκού αγωνιστή Κώστα Γκουσγκούνη, κ.λ.π., κ.λ.π.». Το σινεμά φίσκα το βράδυ, όπου διαβάζονταν και ψηφίσματα συμπαράστασης των φοιτητών πριν την έναρξη καθώς τα συνθήματα ηχούσαν σε κάθε ευκαιρία:
«Μάτια πλάνα, αυτιά αεροπλάνα, κώλος Μαρακάνα, π@τσα μελιτζάνα!», «Ο Γκουσγκούνης στη Βουλή να χορτάσουμε… μ@νί!», «Ο Γκουσγκούνης στη Βουλή ένα νόμο να ψηφίσει να ‘ναι τσάμπα το γ@μίσι!», «Χύσε Κώστα να φτιάξουμε κομπόστα!», «Σκασμός-Σκασμός, γ@μάει ο αρχηγός»!
Και, φυσικά, εκτός από τα μαζικά συνθήματα, ακούγονταν και επιμέρους, ατομικές παροτρύνσεις προς τον πρωταγωνιστή:
«Βάλε και τις τρίχες μέσα, να βγει ο μπέμπης με πουλόβερ!»
Σε μια τέτοια φοιτητική εκδήλωση, στο ξαφνικό, εμφανίστηκε κάποιος με πλαστική αποκριάτικη καράφλα, και φώναξε προς το φιλοθεάμον κοινό, υψώνοντας πανηγυρικά τα χέρια του:
«Ήρθα!»
Ενθουσιασμένοι, όρμησαν καμιά δεκαριά και τον σήκωσαν στα χέρια, περιφέροντάς τον θριαμβευτικά στους διαδρόμους και παροτρύνοντάς τον:
«Λόγο, λόγο!»
Άλλη μια φορά, ενώ ο Γκουσγκούνης ενεργούσε ερωτικά επί της οθόνης και έχασκαν γυμνά τα οπίσθιά του, κάποιος ασεβής αποτόλμησε να ανεβεί στη σκηνή και να του κάνει άσεμνη χειρονομία με το δάχτυλο. Η ειδεχθής πράξη του όμως κόπηκε στη στιγμή, καθώς ένα γιαουρτάκι προσγειώθηκε στο πρόσωπό του ως τιμωρία για την επιδειχθείσα ασέβεια.
Η απόσταση των χρόνων, πιστεύω να μην εξαπατά τη μνήμη μου, που έχει καταγράψει τρεις κορυφαίες κινηματογραφικές στιγμές του Αρχηγού: «Στην παγίδα του σεξ και του εγκλήματος», «Σεξ δεκατρία μποφόρ» και «Ο Ανώμαλος». Η τελευταία ήταν και το «κύκνειο άσμα» του Κώστα Γκουσγκούνη, που έγραψε ιστορία στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Η πρώτη μου Γκουσγκούνια (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) κινηματογραφική εμπειρία ήταν στο Άργος, στο θερινό σινέ «Όασις», όταν το καλοκαίρι του ‘75, συγκλονισμένοι πρώην συμμαθητές παρακολουθούσαμε το αστυνομικό «Στην παγίδα του σεξ και του εγκλήματος», συμμετέχοντας στην ταινία, κλασικά, έχοντας την δει δύο φορές. Στην δεύτερη φορά, λοιπόν, καθώς ο «κακός» Γκουσγκούνης, πάνω σε ένα σκάφος, έψαχνε το πέλαγος με τα κιάλια να δει το ζευγάρι τους φυγάδες, εμείς φωνάζαμε: «Κώστα, πού είναι τα πουλάκια σου;» και αυτός έλεγε, αφού τους είχε δει, σαν να απαντούσε στην ερώτηση: «Να τα τα πουλάκια μου!». Φυσικά, ακολούθησε χαμός από τα χειροκροτήματα.
Εκείνο που μας μπέρδεψε, όμως, και το συζητούσαμε μετά την προβολή, στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου «Τελέσιλλα», επί της Δαναού, ήταν η σκηνή όπου ο Γκουσγκούνης βρισκόταν γυμνός, αγκαλιά με μια κοπέλα. Εκεί εμφανίζεται ένας και τον απειλεί με πιστόλι. Ο γυμνός Γκουσγκούνης, πετάγεται όρθιος και του λέει αγέρωχα: «Πέτα το πιστόλι Πέπε!» Ο Πέπε δεν τον ακούει και αυτός βρίσκει ένα μαχαίρι από το… πουθενά, του το πετάει και τον σκοτώνει. Εκεί ο Τάκης Ρ. εξέφρασε φωναχτά την απορία όλων μας: «Μα καλά, από τον κώλο του το έβγαλε το μαχαίρι;»
Κάπου στην πορεία απόλαυσα και το «Σεξ δεκατρία μποφόρ», όπου ο Κώστας κουτούπωνε την κόρη του φαροφύλακα, που τον έπαιζε ο… Λυκούργος Καλλέργης. Αυτό συνέβη στην Αθήνα, παρέα με τον μακαρίτη το φίλο μου το Θύμιο, που τον παρότρυνα, λόγω… ειδικών προσόντων, να πάει να παίξει κι αυτός στην επόμενη ταινία του Αρχηγού…
Μονομαχία Καλλέργη – Γκουσγκούνη!
Στην Θεσσαλονίκη πια τριτοετής φοιτητής, ήταν Σεπτέμβρης του 1976, που ο «Ελλήσποντος», επί της Αγγελάκη (απέναντι από την Έκθεση), έβαλε για πρώτη φορά την ανακοίνωση πως την Δευτέρα θα πρόβαλε τον «Ανώμαλο». Πατείς με πατώ σε, μαζευόμαστε κόσμος την Δευτέρα στο σινεμά, όπου απογοητευμένοι βρισκόμαστε ενώπιον άλλης ταινίας! Και αφού είχαμε πάει μέχρι εκεί, τις περισσότερες φορές μπαίναμε και την βλέπαμε. Γιατί αυτό γινόταν κάθε εβδομάδα! Είχα δει τότε από Τίνα Σπάθη μέχρι… Άννα Φόνσου («Το κορίτσι και το άλογο»). Τελικά, από αναβολή σε αναβολή, η ταινία παίχτηκε μετά από… δύο μήνες! Και δεν την είδα στον «Ελλήσποντο» αλλά σε κάποιο σινεμά – τον ξεχνάω – κάπου προς τη Νέα Εγνατία. Και αυτό γιατί ήσαν όλοι… υπερπλήρεις και δεν υπήρχε θέση ούτε για όρθιους!
Και εκεί, φυσικά, στην αίθουσα δεν έπεφτε βελόνα από το αδιαχώρητο. Σε σημείο που ακούγονταν φωνές απελπισμένων ανθρώπων, που ψάχνανε θέσεις με την μάταιη προτροπή: «Να φύγουν οι πρωινοί!»
Ήταν συνηθισμένο σε αυτές τις ταινίες, οι θεατές να βλέπουν την προβολή, τουλάχιστον, δυο φορές. Το έγραψα και πιο πάνω. Στην πρώτη αποστήθιζαν κάποιες σκηνές και ατάκες και στην δεύτερη συμμετείχαν φωναχτά στην όλη εξέλιξη της πλοκής. Για παράδειγμα, προς το τέλος του έργου κάποιος είχε βάλει στο σημάδι τον Γκουσγκούνη. Από κάτω χαλασμός: «Κώστα φυλάξου, θα σε σκοτώσει!» Ακόμα και την στιγμή που ο δολοφόνος ετοιμαζόταν να τραβήξει την σκανδάλη, όλη η αίθουσα κραύγαζε, αγωνιούσα: «Μηηη, μη τον Αρχηγό!». Τελικά, το φονικό δεν απεφεύχθη και κάποιοι σχολίασαν φωναχτά: «Και σε προειδοποιούσαμε ρε μ@λ@κ@!». Το δε φινάλε ήταν συγκλονιστικό. Όλοι, με αναμμένους αναπτήρες και σπίρτα, ό,τι βρισκόταν στον καθένα μας, αρχίσαμε να ψέλνουμε με κατάνυξη το πένθιμο: «Αιωνία η μνήμη» και καπάκι το γυρίσαμε σε εμβατήριο, κόντρα στην σκληρή πραγματικότητα του επιλόγου της ιστορίας: «Ο Γκουσγκούνης ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά για γ@μίσια τραβά!». Καθώς τα φώτα της αίθουσας άναβαν, κορυβαντιώντες χειροκροτούσαμε, κραυγάζοντας: «Άξιος, άξιος!».
Μόνο, που όπως φαίνεται, ο χαμός που γινόταν σε κάθε προβολή των ταινιών του, πρέπει να προκάλεσε και την αναγκαστική αναστολή της δράσης του. Στην πορεία, ακούστηκε πως έπαιξε σε κάποιες τσόντες κανονικές αλλά αυτό δεν μας αφορούσε, πλέον…
……………….
Ο Κώστας Γκουσγκούνης «έφυγε» πλήρης ημερών στις 6 Μαΐου, ενώ περπατούσε το 92ο  έτος…

…………………

Οι φωτογραφίες του κειμένου είναι δανεισμένες από το βιβλίο GREEK EROTICA του Βάσου Γεώργα
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

#Top News

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

#Αυτά που... παίζουν!