Οι νεότεροι δεν ξέρουν ότι ο κινηματογράφος στο Κρανίδι ήλθε το 1935.

Τότε, ο πατέρας μου, Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης, ήλθε από τις Σπέτσες ως φωτογράφος και έφερε μαζί του και μια κινηματογραφική μηχανή, βουβή, και την εγκατέστησε στο ζαχαροπλαστείο του Βαγγελάκη, με 5 δραχμές εισιτήριο και 3 δραχμές για τα παιδιά.

Η δουλειά πήγαινε καλά. Ο πόλεμος του ’40 το σταμάτησε. Το 1952, ήμουν στις Σπέτσες, όπου είχα ομιλούντα κινηματογράφο. Μια μέρα λαμβάνω γράμμα από τον αείμνηστο δήμαρχο Κρανιδίου Μιχαήλ Χάσπαρη, που μου έγραφε «έλα στο Κρανίδι, Στέφο, να βάλεις κινηματογράφο και θα σε βοηθήσω».

Διαβάστε τη συνέχεια της ιστορίας στον Παρατηρητή Ερμιονίδας